٢٫٤ ألف views, ٢٣ likes, ١٧ loves, ٨ comments, ٣٧ shares, Facebook Watch Videos from Akity w Potrzebie -Daj Dom Akicie: Nowy człowieku Hacziego gdzie jesteś? Nasz piękny kawaler nadal wypatruje Akita – silny i inteligentny stróż domu. Akita to duży i masywny pies o pięknym wyglądzie i niezwykłej inteligencji. Należy do rasy pierwotnej, więc wykazuje się silnymi genami wpływającymi na wytrzymałość rasy oraz niezależny charakter. Istnieją dwie najważniejsze odmiany akity, których powstaniu towarzyszyły dość Pies w typie akity. Nie posiada czipa. Kontakt 534 033 224. Jump to. Mikropsy do adopcji. Nonprofit Organization. Fundacja Morusek - Odzyskać Nadzieję cash. Przez aktualizacja dnia 18:57 Niemcy, to po Francji i Wielkiej Brytanii, trzeci kraj mogący się pochwalić największą liczbą ras psów. Większość z nich jest bardzo dobrze znana i lubiana w Polsce, jak owczarek niemiecki, jamnik czy rottweiler. Spora część z nich to psy myśliwskie z długą tradycją (gończy niemiecki, posokowiec bawarski czy jamnik), do dnia dzisiejszego chętnie wykorzystywane podczas polowań, jednocześnie jednak w równym stopniu pełniące rolę psów rodzinnych. Wśród ras pochodzących z Niemiec znajdziemy również psy obronne i stróżujące (rottweiler, owczarek niemiecki, doberman). Przyjrzyjmy się im bliżej. 1. Owczarek niemiecki Owczarek niemiecki ©Shutterstock Zacznijmy od zdecydowanie najpopularniejszej w Polsce niemieckiej rasy psa, czyli owczarka niemieckiego. Ten wspaniały czworonóg pierwotnie wykorzystywany był przede wszystkim jako pies pasterski, ale z powodzeniem pełnił również funkcję psa stróżującego oraz policyjnego. Obecnie owczarek niemiecki uznawany jest – całkowicie słusznie – za wszechstronnego psa pracującego. Poza tym, że nadal wykorzystywany jest w wyżej wymienionych celach, chętnie widziany jest między innymi w roli psa ratowniczego, obronnego, a także asystującego. Powszechnie uważa się, że owczarki niemieckie to psy bardzo inteligentne, które niemal same się uczą, dlatego są „bardzo łatwe w prowadzeniu”. Owszem, rasa ta odznacza się dużą inteligencją, chęcią nauki oraz współpracy z człowiekiem, ale wbrew pozorom wcale nie tak łatwo wyszkolić owczarka. W związku z tym nie jest on polecany jako pierwszy wybór dla osób niedoświadczonych. Owczarek niemiecki potrzebuje opiekuna świadomego, znającego jego potrzeby, bardzo aktywnego i… kreatywnego! 2. Dog niemiecki Dog niemiecki ©Shutterstock Dog niemiecki jest psem imponującej wielkości. Osiąga wysokość do 80 cm i wagę do nawet 95 kg (suki są nieco mniejsze i lżejsze od psów). Śmiało można powiedzieć, że dog niemiecki to łagodny olbrzym. Pomimo tego, że pierwotnie wykorzystywany był jako pies bojowy i myśliwski na grubą zwierzynę, jest czworonogiem zrównoważonym, spokojnym, który do tego mocno przywiązuje się do osób z najbliższego otoczenia. Jest wobec nich bardzo czuły, sam przy tym domaga się pieszczot i stałego kontaktu z człowiekiem. Zgodnie z wzorcem dog niemiecki nie powinien być psem lękliwym bądź agresywnym, natomiast w stosunku do obcych jest nieufny. Pielęgnacja tego czworonoga jest prosta i niewymagająca. Jedyny problem dla co bardziej wrażliwych i pedantycznych osób może stanowić fakt, że pies dość mocno się ślini… Dog niemiecki niestety nie należy do ras długowiecznych. Średnia długość życia tego psa wynosi 6-8 lat. 3. Jamnik Jamnik ©Shutterstock Pod hasłem „jamnik” kryje się naprawdę ciekawa rasa, która liczy kilka odmian – długowłosą, krótkowłosą i szorstkowłosą. Każda z nich może występować w rozmiarze standardowym, miniaturowym i króliczym. Historia rasy sięga najprawdopodobniej XVI wieku. Już wtedy bowiem istniał pies doskonale sprawdzający się w polowaniu na borsuki, charakteryzujący się krótkimi łapami i długim tułowiem. Niemiecką nazwę jamnika dachshund można przetłumaczyć jako „borsuczy pies”. Jamnik swego czasu był czworonogiem niezwykle popularnym w Polsce. Popularność ta wynikała z niewielkich rozmiarów, dzięki czemu był psem „idealnym do mieszkania w bloku”. Pomimo jednak swoich niewielkich rozmiarów jamnik jest psem niezwykle wytrwałym i aktywnym. To urodzony myśliwy a nie typ kanapowca. W związku z tym zdecydowanie nie jest polecany osobom ceniącym sobie spokój i raczej siedzący tryb życia. Psy tej rasy mają tendencję do tycia, dlatego wymagają regularnych aktywności różnego rodzaju. 4. Posokowiec bawarski ©Shutterstock Posokowiec bawarski to rasa wywodząca się od innego niemieckiego psa – posokowca hanowerskiego. Jest stosunkowo młoda, bo powstała w XIX wieku. Posokowiec bawarski jest zdecydowanie lżejszy i bardziej zwinny od hanowerskiego, dzięki czemu doskonale nadaje się do pracy w górskim terenie. Poza tym ma lepszy węch od swojego przodka. Zainteresowanie nim w Polsce pojawiło się dopiero w latach 70. ubiegłego wieku. Nie jest to pies dla osób niedoświadczonych. Wymaga przewodnika cierpliwego, opanowanego i konsekwentnego. On sam również jest czworonogiem zrównoważonym i spokojnym, jeśli wszystkie jego potrzeby są zaspokojone. Lubi współpracę z człowiekiem, łatwo się do niego przywiązuje. Wobec obcych pozostaje nieufny. 5. Eurasier Eurasier ©Shutterstock Eurasier, w przeciwieństwie do większości niemieckich ras, nie należy do psów myśliwskich i nie ma długiej historii. To typowy pies do towarzystwa. Rasa powstała niedawno, bo w latach 60. ubiegłego wieku, ze skrzyżowania szpica wilczego i chow chow. Początkowo nazwa rasy brzmiała wolf-chow, ale po kolejnych krzyżówkach, tym razem z samoyedem, ostatecznie nadano jej miano eurasiera. Nie jest to pies szczególnie popularny w Polsce. Czworonóg ten jest bardzo zrównoważony i spokojny, mocno przywiązuje się do najbliższych i wymaga od nich sporej uwagi. Nie jest typem samotnika, dlatego nie jest polecany osobom zapracowanym, dużo czasu spędzającym poza domem. 6. Rottweiler ©ShutterstockWymieniając niemieckie rasy psów, trudno nie wspomnieć o rottweilerze. To wspaniały pies stróżujący, którego historia sięga czasów starożytnych. Poza tym, że czworonóg ten miał strzec stada, służył również do zaganiania oraz jako pies zaprzęgowy. W związku z tym, że w pewnym momencie rasa przestała być wykorzystywana na tak szeroką skalę jak dotychczas, prawie doszło do jej wyginięcia. Na szczęście tak się nie stało i wiek XX przyniósł ponowne zainteresowanie rasą. W Polsce rottweiler niestety nie cieszy się dobrą opinią. Widnieje w wykazie ras psów uznawanych za agresywne. Chcąc posiadać rottweilera, należy uzyskać zgodę z urzędu gminy bądź miasta. To duży, silny pies, który jest wyjątkowo odważny, wytrwały, spokojny i pewny siebie. Cechuje się niezwykłą czujnością i dystansem wobec obcych. W stosunku do bliskich jest łagodny i przyjazny. Silnie przywiązuje się do rodziny i będzie bronić jej za wszelką cenę. W czym zatem problem? Skąd tak zła sława? Rottweilery to psy inteligentne, lubiące się uczyć i współpracować z człowiekiem. Opiekun powinien być jednak osobą doświadczoną, spokojną, konsekwentną i łagodną zarazem. Ze względu na swój charakterystyczny, stosunkowo „groźny” wygląd czworonogi te niestety często trafiają w ręce nieodpowiednich osób… 7. Szpic miniaturowy Szpic miniaturowy ©Shutterstock Szpic miniaturowy, zwany również pomeranianem, to malutki pies rodzinny, dawniej wykorzystywany również jako pies stróżujący. Jego przodkiem jest szpic torfowy, który pochodził jeszcze z epoki kamienia. Obecny wygląd rasy ukształtował się w XIX wieku. Jedna z teorii o pochodzeniu rasy mówi, że pochodzi ona z Pomorza (stąd nazwa pomeranian). Szpic miniaturowy jest psem dość głośnym i aktywnym. Nie znosi nudy i samotności, wymaga bliskości człowieka. Choć jest niewielki i cechuje się „arystokratycznym” wyglądem, jest naprawdę wytrwały i szybko przyswaja wiedzę. Z powodzeniem może nawet uprawiać rozmaite sporty kynologiczne. Szpic miniaturowy to pies długowieczny i stosunkowo zdrowy, choć miewa problemy z uzębieniem i oczami. W trosce o piękną szatę tego szpica, należy ją regularnie szczotkować i przycinać. 8. Leonberger Leonberger ©Shutterstock Leonberger to duży pies zaliczany do molosów w typie górskim. Jego historia, choć niedługa, jest bardzo ciekawa. Jedna z teorii mówi o tym, że leonbergery są potomkami mastifów tybetańskich występujących w okresie średniowiecza na terenie Alp. Druga teoria, zdecydowanie chętniej przyjmowana, głosi natomiast, że powstanie rasy ma bezpośredni związek z miastem Leonberg, na herbie którego widnieje lew. Nazwę tę można przetłumaczyć jako „Lwia Góra”. Jeden z mieszkańców miasta, chcąc je rozsławić, stworzył nową rasę w latach 30. XIX wieku. Zgodnie z tą teorią leonbergery powstały w wyniku skrzyżowania nowofundlanda z bernardynem. W kolejnych latach hodowca eksperymentował również z łączeniem wymienionych raz z pirenejskim psem górskim. Leonberger to wyjątkowy stróż, doskonały pies lawinowy i ratowniczy. Najczęściej jednak pełni funkcję towarzysza rodziny. Jest inteligentny, zrównoważony, chętnie się uczy i współpracuje z człowiekiem. Wobec dzieci wykazuje niezwykłą cierpliwość i łagodność. Nie jest psem popularnym w Polsce. Wielką miłośniczką rasy była słynna cesarzowa Sissi. 9. Bokser Bokser ©Shutterstock Bokser to kolejna swego czasu niezwykle popularna w Polsce niemiecka rasa psa. Obecnie zainteresowanie nią spada. Bokser należy do grupy molosów. Rasa powstała w XIX wieku i od początku wykorzystywana była przede wszystkim do stróżowania, a ponadto do obrony. Przodkami boksera są prawdopodobnie bullenbeissery, doskonałe psy myśliwskie. Ich cechą charakterystyczną, podobnie jak i boksera, jest szeroka kufa. Bokser to wspaniały pies pracujący, który świetnie sprawdzi się nie tylko w takim zadaniu jak stróżowanie, ale też jak np. praca w policji czy ratownictwie. Mocno przywiązuje się do swoich bliskich i nie lubi samotności. Jest psem cierpliwym, łagodnym, a zarazem wyjątkowo wesołym i energicznym. To wymarzony towarzysz dla osób aktywnych, które są w stanie poświecić psu sporo czasu i uwagi. 10. Wyżeł niemiecki Wyżeł niemiecki jest wszechstronnym, zrównoważonym i godnym zaufania psem myśliwskim. Rasa występuje w 3 odmianach: krótkowłosej, ostrowłosej oraz szorstkowłosej. To psy silne, szybkie i wytrzymałe. Mają harmonijną i dystyngowaną sylwetkę. Początki rasy są niepewne. Przypuszcza się, że pochodzi on od starego wyżła hiszpańskiego, którego w połowie XVII w. sprowadzili do Niemiec Flandryjczycy. Później z pewnością został skrzyżowany z pointerem. Wyżeł czy pinczer karłowaty silnie przywiązują się do właściciela i wymagają przemyślanej socjalizacji. Ich szkolenie nie jest szczególnie skomplikowane, jeśli zapewnimy psom wszystkie podstawowe warunki. W przypadku wyżłów krótko i długowłosych największym wyzwaniem będzie duża dawka ruchu. Niestety nie każdy właściciel poradzi sobie z takimi potrzebami pupila, dlatego wyżły posiadają niekiedy opinie rozrabiaków. Inne niemieckie rasy psów Wyżej wymienione to oczywiście nie wszystkie niemieckie rasy psów, bo tych jest znacznie więcej. Należą do nich hovawart, doberman, pudel, pinczer małpi, pinczer średni i miniaturowy (ten ostatni potocznie nazywany ratlerkiem), wyżeł weimarski, sznaucer (zarówno miniaturowy, średni i olbrzym), szpic niemiecki. Wiele z nich to rasy, które możesz spotkać na co dzień na ulicy, ale są również takie, którym jeszcze nie udało się zyskać przychylności w Polsce. Na pewno warto je bliżej poznać! Przeczytaj również: Amerykańskie rasy psów Angielskie rasy psów Australijskie rasy psów Chińskie rasy psów Czeskie rasy psów Francuskie rasy psów Hiszpańskie rasy psów Irlandzkie rasy psów Japońskie rasy psów Polskie rasy psów Szkockie rasy psów Przez aktualizacja dnia 18:58 Psy podobne do wilka - lista ras Wilczak czechosłowacki Klasyfikacja FCI: nr 332, Grupa 1: Owczarki i inne psy pasterskie, z wyłączeniem szwajcarskich psów do bydła, Sekcja 1: Owczarki Wilczak czechosłowacki to rasa uznawana za najbardziej zbliżoną wyglądem do wilka z zatwierdzonych ras przez FCI. Pochodzi z Czechosłowacji i powstała ze skrzyżowania wilka karpackiego z owczarkiem niemieckim na potrzeby armii czechosłowackiej. Przedstawiciele tejże rasy są energiczni, bardzo szybko się regenerują, cechuje je niezależność i nieufność w stosunku do obcych. Wilczak czechosłowacki ©Shutterstock Jest to rasa wymagająca zarówno pod względem szkolenia, które należy prowadzić już od wieku szczenięcego, jak i codziennych, intensywnych aktywności, które koniecznie trzeba zapewnić czworonogowi. Wilczak czechosłowacki posiada silny instynkt łowiecki. To całkiem spory pies, rośnie do minimum 60-65 cm w kłębie, a jego waga waha się od 20 do nawet 40 kilogramów. Jego sierść jest miękka, gęsta, umaszczenie występuje w różnych odcieniach szarości, miejscami przebija się żółć. Na dole szyi, na łapach i piersi występuje charakterystyczna, jasna sierść. Saarlooswolfhond Klasyfikacja FCI: nr 311, Grupa 1: Owczarki i inne psy pasterskie z wyłączeniem szwajcarskich psów do bydła, Sekcja 1: Owczarki Saarlooswolfhond, czyli wilczak Saarloosa, to rasa, której historia rozpoczyna się w Holandii, w latach 20. XX wieku. Jej twórca, Lendert Saarlos, chciał stworzyć rasę, która byłaby najlepszym psem przewodnikiem dla osób niewidomych, jednak z czasem predyspozycje te wśród kolejnych pokoleń zanikły. Saarlooswolfhond©Shutterstock Saarlooswolfhond ma łagodne usposobienie i jest bardzo oddany swojemu opiekunowi, ale cechuje się sporą nieufnością wobec obcych. Jest bardzo aktywny i wytrzymały, wymaga dużej dawki aktywności fizycznej na co dzień. Należy do ras dużych, dorasta do nawet 75 cm w kłębie, a jego waga waha się między 30 a 45 kilogramów. Ma krótką, gęstą sierść. Umaszczenie występuje w różnych odcieniach szarości i czerni, może być też brązowe lub białe. W zimie posiada bardzo obfity podszerstek, co przekłada się na konieczność częstej pielęgnacji. Owczarek niemiecki Klasyfikacja FCI: nr 166, Grupa 1: Owczarki i inne psy pasterskie z wyłączeniem szwajcarskich psów do bydła, Sekcja 1: Owczarki Owczarek niemiecki ©Pixabay Owczarków niemieckich, zwanych potocznie „wilczurami”, nikomu przedstawiać nie trzeba. Jest to jedna z najpopularniejszych ras psów na świecie. Jak sama nazwa wskazuje, psy te pochodzą z Niemiec, zostały stworzone na przełomie XIX i XX wieku. Ze względu na złe skojarzenie z nazistowską armią, po wojnie rasa funkcjonowała pod nazwą owczarek alzacki i do dziś czasem można się z nią spotkać. Owczarki niemieckie to energiczne, inteligentne psy, które są bardzo oddane właścicielowi. Są wszechstronnie wykorzystywane i sprawdzają się zarówno jako psy rodzinne, stróżujące, czy tropiące. Osiągają 65 cm w kłębie i 40 kg. Dopuszczalne są zarówno w odmianie krótkowłosej, jak u długowłosej, która została jednak zatwierdzona dopiero w 2011 roku, wcześniej długowłose psy eliminowano z hodowli. Podobnie było z osobnikami białymi, z których powstała ostatecznie oddzielna rasa – biały owczarek szwajcarski (FCI nr 347), różniący się od owczarków niemieckich tylko maścią. Elkhund szary Klasyfikacja FCI: nr 242, Grupa 5: Szpice i psy w typie pierwotnym, Sekcja 4: Nordyckie psy myśliwskie Elkhund szary to pies myśliwski z Norwegii, używany przy polowaniach na łosie, niedźwiedzie i renifery. To bardzo stara rasa typu wilkowatego, jej historia sięga pierwszych mieszkańców Skandynawii. Szczątki elkhundów znajdowano między innymi w grobach wikingów. Jako rasa zarejestrowana została w połowie XIX wieku. Psy te wymagają konsekwentnego i zrównoważonego opiekuna. Elkhund szary©Shutterstock Elkhundy są wytrzymałe i szybko regenerują siły, są też bardzo nieufne wobec obcych. Są świetnymi towarzyszami dla myśliwych, ponadto sprawdzają się w roli stróża posesji. Rosną do maksymalnie 52 centymetrów w kłębie i osiągają wagę 23 kg. Ich szata charakteryzuje się różnymi odcieniami szarości. Jest niezwykle gęsta, co zapewnia psom tej rasy odporność na niskie temperatury, ale bywa uciążliwa w codziennej pielęgnacji, ponieważ wymaga regularnego szczotkowania. Rasa źle znosi upały. Akita Klasyfikacja FCI: nr 255, Grupa 5: Szpice i psy w typie pierwotnym, Sekcja 5: Szpice azjatyckie i rasy pokrewne. Akita to jedna z najstarszych znanych człowiekowi ras. Ta japońska rasa powstała prawdopodobnie około 8 000 r. p. n. e. Akita ma silny instynkt łowiecki i terytorialny, jest też bardzo opanowana i spokojna. Jak wszystkie powyższe rasy, ona również jest nieufna i zdystansowana wobec obcych. Akita©Shutterstock Doskonale nadaje się do tropienia. Rośnie do około 67 cm w kłębie i osiąga wagę 40 kg. Sierść akity jest bardzo gęsta, wymaga wyczesywania szczególnie w okresie linienia, ale jest odporna na wodę i zabrudzenia. Umaszczenie jest różnorodne. Psy tej rasy mogą być całe białe, czerwone, pręgowane i tzw. sezamowe, czyli rudo-czarno-białe. Niezależnie od umaszczenia pies posiada białe znaczenia na policzkach, kufie, szyi, piersi, brzuchu, ogonie i wewnętrznej stronie łap. Przez aktualizacja dnia 18:58 Husky syberyjski, czyli kilka słów o „oryginale” Husky to bardzo stara rasa, której pierwsze ślady obecności w postaci malowideł na skałach, znaleziono w Szwecji. Datowane są na okres kamienia i brązu. Oficjalnie jednak rasa wywodzi się od plemienia Czukczów zamieszkującego północno – wschodnie granice Azji. Husky to czworonogi od początku przeznaczone do pełnienia roli psów zaprzęgowych, stąd też biorą się ich niewyczerpane pokłady energii i bardzo duża odporność na niesprzyjające warunki atmosferyczne. Ponadto są pogodne i przyjacielskie, często wykorzystywane na przykład przy dogoterapii, jednak nie nadają się do każdego domu – wymagają sporo ruchu na co dzień. Husky źle znoszą samotne przebywanie w domu, może rozwinąć się u nich lęk separacyjny, potrzebują dużo uwagi ze strony właściciela. Ich sierść jest gęsta, miękka w dotyku, średniej długości. Mają obfity podszerstek, który wymaga częstego wyczesywania szczególnie w okresie linienia. Jeśli chodzi o umaszczenie, dopuszczalna jest cała paleta kolorów – od białego do nawet jednolicie czarnego lub brązowego, z charakterystycznymi białymi znaczeniami na kufie i pysku. Husky miewają niebieskie oczy, co jest rzadkością w świecie psów. Dorastają do 60 cm w kłębie i osiągają wagę 28 kg. Jakie inne psy przypominają z wyglądu husky? Alaskan malamut Alaskan malamute do doskonały psy zaprzęgowe ©Shutterstock W zestawieniu z pewnością nie może zabraknąć takiej rasy jak alaskan malamut, zwanej „lokomotywą północy“. Ze względu na podobne umaszczenie, psy tej rasy są często mylone z husky. Alaskany pochodzą, jak sama nazwa wskazuje, z Alaski. Były tam hodowane przez eskimoskie plemię Mahlamut jako psy pociągowe. Są większe i bardziej masywne od husky, przystosowane do transportu ciężkich ładunków na długich dystansach. Uważane są za najsilniejsze i najbardziej wytrzymałe psy zaprzęgowe. Były wykorzystywane zarówno przy poszukiwaniu złota, jak i podczas I i II wojny światowej. Jako rasa oficjalnie zostały zarejestrowane w 1935 roku. Są to czworonogi spokojne i przyjacielskie, ufne w stosunku do ludzi. Sprawdzają się jako psy rodzinne, ale tylko pod warunkiem, że trafią do rodziny o zacięciu sportowym – potrzebują bardzo dużo aktywności ruchowej i trudno je zmęczyć. Są odporne na zimno, ale niezbyt dobrze znoszą wysokie temperatury. Niekoniecznie będą dobrymi stróżami posesji, ponieważ nieproszony gość łatwo zdobędzie ich zaufanie. Ich futro jest gęste, wodoodporne, bardziej szorstkie i dłuższe od sierści husky. Osiągają do 71 cm w kłębie, a ich waga sięga 56 kg. Samoyed ©Shutterstock Samoyed pochodzi z okolic Syberii, a nazwę swoją zawdzięcza plemieniu Samojedów, które tę rasę wykształciło. Wykorzystywano go do pilnowania stad reniferów oraz do pomocy przy polowaniu, samoyedy spały też z właścicielami, zapewniając im ciepło. Są to piękne i okazałe psy, ale nie tak odporne jak alaskany. Podobnie jak pozostałe psy zaprzęgowe, także i samoyedy charakteryzują się niespożytymi pokładami energii oraz wesołym i przyjaznym usposobieniem. Wymagają dużej dawki aktywności ruchowej na co dzień. Są chętne do współpracy z człowiekiem, ale bywają niezależne. Nie mają silnego instynktu łowieckiego ani obronnego, nie będą dobrymi stróżami posesji. Ze względu na swój nieodparty „urok osobisty”, sympatyczny wyraz pyska oraz łagodne usposobienie samoyed jest często wykorzystywany w dogoterapii. Futro samoyeda jest bardzo gęste z gęstym ochronnym podszerstkiem, wymaga częstej pielęgnacji i wyczesywania. Umaszczenie waha się w zakresie różnych odcieni bieli i biszkoptu. Samoyed jest mniejszym psem niż husky, ale ze względu na sporą ilość futra wydaje się bardziej masywny. Dorasta do 57 cm w kłębie, a jego waga raczej nie przekracza 32 kg. Pies grenlandzki ©Shutterstock Pies grenlandzki był hodowany przez Inuitów na Grenlandii jako pies pociągowy, choć pierwsze ślady tych psów znaleziono na Syberii, co może świadczyć o ich pokrewieństwie z rasą husky. Jest to jedyna rasa zaprzęgowa z okolic Grenlandii uznana przez FCI. Psy grenlandzkie stanowiły wsparcie przy polowaniu na foki i niedźwiedzie, przyczyniły się też do zdobycia bieguna południowego przez Roalda Amudsena w 1911 roku. Pies grenlandzki to bardzo wytrzymały czworonóg, który ma silnie rozwinięty instynkt łowiecki i stadny. Mimo łagodnego usposobienia nie nadaje się do trzymania w domu jako pies rodzinny, ponieważ bywa niedelikatny i zbyt żywiołowy w stosunku do dzieci. Wymaga też solidnej dziennej dawki ruchu. Sierść psów grenlandzkich jest gęsta i odporna na niskie temperatury ze względu na gęsty podszerstek, który wymaga regularnej pielęgnacji. Umaszczenie, podobnie jak u husky, jest mocno zróżnicowane, zdarzają się nawet osobniki w łaty. Psy grenlandzkie są bardziej masywne niż husky, ale szybsze i drobniejsze od alaskanów. Rosną do 60 cm w kłębie (psy) i 55 cm (suki), a ich waga sięga około 48 kg.

pies podobny do akity